دانش ساندویچی!
ما آدمها دچار دونوع دامنه رفتاری هستیم....چیزهایی که برما تاثیردارد و آنچه که از ما میتواند بعنوان خروجی ناشی متغیرهای دسته اول به بیرون اثرکند ...چه بسا همین عوامل خودشان بر چیزها یا متغیرهایی که اول برما تاثیرگذاشته اند اثر متقابل داشته و باعث تشدید فرایندی میشوند و در نهایت اثرالقایی مثبت یا منفی به همراه خواهد داشت....بارها نوشتم انسانها مانند توابع ریاضی هستند البته این قیاس به دور از مدلهای انسانی محض است که خود انطباق دیگری می طلبد...همانطوریکه در توابع ریاضی ما متغیرهای مستقل داریم و متغیر وابسته ....و در حیطه فرمولهای ریاضی یک تابع براساس متغیرهای مستقل یک دامنه میتواند نهایتا متغیرهای وابسته را در یک بازه ای به نام برد تابع معنا دهد ....آدمها هم نسبت به خیلی از کنشها وواکنشها میتوانند در چارچوب همین قیاس طبقه بندی شوند....موضوع را سختش نکنم....یک نفر میتواند نسبت به یک موضوعی (بعنوان یک متغیر) با ظرفیت های موجود در خود درک یا برخورد خاصی داشته باشد...این میزان درک و نهایتا پردازش و فهم و تحلیل و نهایتا خروجی او درباره این موضوع در جامعه میتواند بعنوان یک آیتم تاثیرگذارباشد و باعث جهت گیری در خیلی از مسائل موجود هم شود...یادم هست یکی از دوستان معروف و صاحب شان و منزلت اجتماعی ام که خیلی هم معروف است به من می گفت که من خیلی مواقع چراغهای قرمز راهنمایی ورانندگی را رد میکنم چون زمان برایم دررسیدن به مقصد خیلی مهم است و دیررسیدنم روی کار مردم تاثیرخوبی ندارد....اگر من دیرتر به محل کارم برسم مردمانی که منتظر حضورم هستند بیشتر ضرر می کنند تا افرادی که دراثر ردکردن چرغ قرمزمن ضرر می کنند.... از طرفی خلاف هم بنویسند مهم نیست چون پول خلافیم را میتوانند درجاهایی سرمایه گذاری کنند واز این دسته حرف....! در اینجا بود که این تحلیل را برایش نقل کردم ....و برایم مصدری شد در نگارش این موضوع ....اینکه رفتارشما بعنوان یک عامل ناهنجاری در زمان کوتاه شاید با برداشتی مقطعی مزیت نسبی از جانب شما داشته باشد اما مطمئنا جامعه در یک مدل فراتر و طولانی مدت از این نوع نگرشها متضرر خواهدشد....وقتی افراد کم تجربه تر....عامی تر...غیرمعروف تر...یا افرادعادی که معمولا رفتارهایشان در حیطه الگوبرداری افرادصاحب سبک رقم میخورد و تعدادشان هم اکثریت جامعه مارا در بر می گیرند با دیدن این رفتارها دچار رفتارهایی میشوند که نهایتا بازخورد آن گلوگاهی برای رفتارهای این دوست معروف ما خواهدبود....که در جای خود ناهنجاری ها و لگام گسیختگی های بیشتری را تشدید می کند....این نوع رویکردها ناشی از یک اثرشتابزدگیست که باعث میشود کارها به دور از یک تدبیر و قوه منطقی استمرارداشته باشند... همان چیزی که باعث شده تا خیال شود که با یک مدرک گرفتن... یک کرسی عامیانه یا منصب و جایگاه ویا پست ومقامی، دانش و توانایی فنی بالایی داشته یا کسب کرده است که درحقیقت این رویکرد یک نوع دانش ساندویچی است.
با این نوشته ها و مثالها میخواهم اینرا عرض کنم ....خیلی وقتها نباید ساده سازی ها را با ساده انگاری خلط مبحث کنیم....یا نباید ازکنارهر مسئله ای بسادگی گذر کنیم....تغییرات....نابسامانیها....بی برنامگی ها....برخوردهای اطراف....لگام گسیختگی ...کشمکشها.... غرزدنها.... دردکشیدنها.... نیازمندیها....آه کشیدنها ...و...و.... هرگونه تغییر هرچند اندک در متغیرها را مدنظر داشته باشیم....مخصوصا آنهایی که تحولهای هرچندکوچک و مستمری ایجادمیکنند....درست زمانی که احساس می کنیم تحولات بارزترند به هوشیاری متمسک نشویم ...مدیریت ریسک و بحران را با هم قاطی نکنیم...مدیریتهای ناظر و سیستمهای مونیتورینگ(پایش) اجرایی ما لازمست درک بالایی از این متغیرهای هرچند اندک داشته باشد...بی تفاوتیها و دانش عوام گرایانه و مبتنی بر گذار مقطعی و نگرشهای سطحی ما را دچار هزینه های فرصت زیادی میکند....تمام این مواردی که گفته شد تایید کننده این موضوع هست که دانش عوام یا ساندویچی نباید در فهرست منطق اصول اجرایی و تخصصی قرارگیرد....که متاسفانه گرایش به این موضوعات کم کم بدیهی میشود!
