درسهای مدیریتی از شکست والیبال ایران در برابر لهستان
شکست ظاهری در عین پیروزی های قابل حصول برای اکثر ما یک واقعیت تکراری شده است ...چیزی که همین دیروز در اوج انتظار پیروزی تیم والیبال ایران در برابر لهستان مشاهده شده است. اینکه بر چه اساسی برخی موارد دچار این فرایند میشویم چیزی است که خیلی از مردم ایران در کشاکش مباحث آن هنوز جوابی نیافتند...! به نظرم شکست دربرابر لهستان میتواند درس بزرگی برای ما باشد....دراینکه والیبالیستهای جوان و متعصب ما کارهای بسیار بزرگی کرده اند شکی نیست، والیبال ما مسیری را طی کرده که قدرتهای بزرگ دنیا ایران را بعنوان یک قطب برتر جهان میشناسد و برتوانایی جوانان غیورمرد ایران زمین احترام میگذارد...امروز در آسیا و جهان والیبال ایران آقایی میکند....و این جایگاه رفیعی است. بحث امروز من تحلیل شکست والیبال نیست ، بنده اعتقاد دارم که فراتر از آنچه باید باشیم هستیم ...امروز نمیخواهم در تحلیل مباحث تخصصی ورزش والیبال حرف بزنم ، ورود به این بحث تخصصهای مربوط به خود را میطلبد، میخواهم در باره موضوعی حرف بزنیم که ریشه در موفعیت طلبی های آنی و برتری جویانه ما شکل می گیرد و معمولا در مباحث مدیریت اجرایی و کارهای عمومی ما میتواند طبقه بندی شود.
رویکرد امروزی بسیای از جوامعی که قصد پیشرفت وتوسعه دارند اینست که قدر موقعیتها و فرصتهایی را در آن حتی به درجات بالا هم رسیده اند را خوب میدانند ....این راز سربه مهر توسعه طلبیها و احیانا طی مسیر شکستهای غیرقابل انتظار در مسیرهای بحرانی است.البته به شکلی غالب اما نه مطلق این مساله ریشه در تربیت و نهاد تک تک ایرانی ها وجود دارد که در سطوح مختلف کلان کارهای گروهی و حتی در مقیاسی بزرگتر در فرهنگ ما وجود دارد .
یکی از بزرگترین آفتهای موجود این است که با اندکی پیروزی در هر نوع رقابتی سریعا مغرور میشویم و به برتری آنی خود می اندیشیم ، ضعف های خود و مزایای رقیب را از یاد می بریم. حتی زمانی که شرایط به ضررمان شود ، قافیه را باخته و معمولا برنامه ای برای تغییر بحران نداریم به همین دلیل دنبال بهانه های واهی و مقصرهای فرضی میرویم و کاسه کی بود کی بود من نبودم را دست می گیریم.
اگر برای رسیدن به یک هدفی خاص بر روی «یک روش» خاصی تکیه شود و برنامه ریزی هم به طور منحصر به آن انجام گیرد و همه افکار واذهان خودآگاه و ناخودآگاه از طریق همان روش به آن هدف بزرگ دست اتصال می یابند...به همین دلیل فکر میکنند که راه دیگری نیست، به همین دلیل ضرورت ها، الزامات و اولویت های مسیر در نظر گرفته نمی شود .....
حفظ موقعیت فرصت دار ، تداوم برتری و مزیت سنجی ها ،جلوگیری از بروز مناصب هزینه ساز و بروز نقاط توسعه طلبی و قابل پیشرفت بیشتر از وجهه های والای تثبیت جایگاهی است که در زمانهای خلق موقعیتهای فرصت دار باید از یادمان نرود ....مدیران ومسئولان و دست اندرکار باید نگاههایی خاص به این فرصتها و موقعیتها داشته باشند . امکان ندارد در موقعیتها بالاتر بدون برنامه ریزی و خلق اهداف بالاتر بتوان تثبیت موقعیت نمود یا به طریقی منطقی تر اهداف را روبه جلو و بالاتر سوق داد.
با رشد وتوسعه موقعیتها لازمست برنامه های بیشتر وبهتری با درجه اطمینان بالاتر خلق کرد وگرنه در مسیر رشد و تعالی که رقبا درحال گذار از این موقعیتهای فرصت دار هستند توقف و درجا زدن یا دوری از فرصتهای نوآورانه تر و خلاق بیشتر خود نوعی عامل ضد توسعه است و مطمئنا در آینده ای که زیاد هم دور نخواهد بود جایگاه قبلی هم از بین خواهد رفت. بنابراین توصیه به مدیران بویژه مدیران جوان اینست که قدر موقعیتهای برتری و فرصت دار خود را داشته باشند و با ارج نهادن به جایگاه مهم ، بسترهای حفظ و ارتقای بیشتر را از یاد نبرند....چیزی که اینروزها آفت فرایندهای بسیاری است و ممکن است در کشاکش شلوغیهای اجرایی بسیاری از مدیریتهای اجرایی یا کارهای گروهی فراموش شود. فراموش نکنیم که فرصتها آهسته وبیصدا می آیند اما پرصدا و مغفولانه از دست میروند.....
سبز باشید و ماندگار....
